Γκάμοου, Τζορτζ

(George Gamow, Οδησσός 1904 – Μπάουλντερ, Κολοράντο 1968). Αμερικανός φυσικός, ουκρανικής καταγωγής. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης (τότε Λένινγκραντ), απ’ όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1928, και συνέχισε τις σπουδές του στο Γκέτινγκεν, στην Κοπεγχάγη και στο Κέιμπριτζ, όπου υπήρξε μαθητής του Μπορ και του Ράδερφορντ. Καθηγητής της φυσικής στο πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ (1931-33), εγκαταστάθηκε το 1934 στην Αμερική και διορίστηκε καθηγητής της θεωρητικής φυσικής στο πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσινγκτον (1934-56) και από το 1956 στο πανεπιστήμιο του Κολοράντο. Ο Γ. ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη δομή του ατόμου, επινόησε το φράγμα δυναμικού, έδωσε την πρώτη κβαντομηχανική εξήγηση της διάσπασης των σωματίων άλφα και πραγματοποίησε σημαντικές εργασίες στη θεωρία της βήτα διάσπασης. Αξιόλογες υπήρξαν επίσης οι έρευνές του στον τομέα της κοσμολογίας, σχετικά με την καταγωγή των χημικών στοιχείων και τις θερμοπυρηνικές αντιδράσεις στους αστέρες. Παράλληλα, σε έναν εντελώς διαφορετικό τομέα, τη βιοχημεία, ήταν ο πρώτος που πρότεινε ότι τα νουκλεϊνικά οξέα ενεργούν ως γενετικός κώδικας στον σχηματισμό των ενζύμων και πραγματοποίησε τον πρώτο υπολογισμό του κώδικα αυτού (υποστήριξε ότι δημιουργείται από τριάδες νουκλεοτιδίων). Δημοσίευσε πολλά εκλαϊκευτικά θέματα με εντυπωσιακή ενάργεια και χιουμοριστική διάθεση. Επιστημονικά του έργα: Δομή του πυρήνα του ατόμου (1931), Η γέννηση και ο θάνατος του Ήλιου (1940), Η ατομική ενέργεια στη ζωή του Σύμπαντος και τη ζωή του ανθρώπου (1946) κ.ά.